Zwaan

Lang geleden trainden wij in de winter in de legerkazerne van Sint-Denijs-Westrem. Vandaag is deze kazerne omgebouwd tot woningen. Maar als je goed kijkt kun je nog de kazernestructuur herkennen. We trainden binnen. Hielden er startjes met onze ene voet tegen de muur. Om de nodige afstand te hebben, startten onze hordelopers in de aangrenzende kleedkamer en liepen door de openstaande deur. Tegen de wand was een fresco aangebracht met in het Latijn de leuze ‘Citius, Altius, Fortius’. Sneller, hoger en sterker.

Willen we dat niet allemaal bereiken? Vlugger kunnen lopen, sterker worden en hoger kunnen springen? Zoals een boom altijd maar hoger groeit en sterker wordt. Tijdens het lopen vertelt Inge hoe de oudere bomen zorg dragen voor de jongere. Doordat zij hoger zijn zorgen zij met hun bladerdak voor beschutting tegen het felle zonlicht. De schaduw van de oudere bomen zorgt ervoor dat de jongere bomen niet uitdrogen.

Wat houd ik van de versnellingen die onze trainer Koenraad inbouwt. Gedurende drie keer twee kilometer drijven we ons tempo omhoog. Ondertussen weten we al waar we na twee kilometer zullen uitkomen. Al lijkt er soms geen einde aan te komen! Iedereen van onze loopgroep volgt hier zijn eigen tempo. Wat is het heerlijk om bij iemand te proberen blijven. Of wie voor je uit loopt te proberen inhalen. 

Een tijd geleden werden in onze stad de 10 Miles georganiseerd. Ik kwam van een trouwfeest. Maar repte mij toch naar de Blaarmeersen voor de start en de aankomst. Boven op de Koning Albertbrug had je een mooi uitzicht over de kleurrijke groep die passeerde. Ik zag er zelfs een loper die was gekleed als Superman! Wat deed het mij plezier wanneer ik onder de lopers iemand herkende van onze club. 

Maar lopen in groep is niet alleen trainen voor een doel. Het is ook genieten van de omgeving. Van de verhalen die worden verteld. Zo was ik verbijsterd welke schoonheid de Blaarmeersen vertoonden nu ze voor de winter zijn bevrijd van de hekken. Wat een openheid en gevoel van vrijheid gaf dit. Ik liep naar de waterkant en zag hoe een zwaan haar hoofd in het water doopte. Net zoals in het beroemde gedicht van de grote Duitse dichter Friedrich Hölderlin ‘Helft van het leven’. Daarna repte ik mij om mij weer bij mijn loopvrienden te voegen.

Johan De Vos

Foto in de hoofding: Eddy Boesman