Trage wegen

Wat een mooie tochten stippelt onze trainer Koenraad altijd weer uit. We volgen de trage wegen. Die leiden ons doorheen velden en langsheen kastelen. Aan de rand van waterplassen. We lopen onder spoorwegtunnels. Soms zelfs tot aan de Vinderhoutse bossen. We bewonderen de kerstverlichting in Afsnee en Drongen. En genieten van de watervlakte van de Bourgoyen.

Deze week eindigde onze training met een tocht rond de vijver van de Blaarmeersen. Het was er volslagen donker. De magie van het duister deed me denken aan het ontroerende lied van de Algerijnse zanger Idir, A Vava Inouva. Doe open mijn lieve papa. Ik ben bang voor de menseneter in het woud. Ik ben ook bang mijn dochter. Laat je armbanden rinkelen zodat ik weet dat jij het bent.

Wat houd ik ervan te lopen in het donker. Ver boven onze hoofden staat de maan en een enkele ster. Met Faysal hebben we het over de verschillende woorden in het Arabisch voor maan: hilal, badr. Op de piste lopen we een piramide. De afstand gaat telkens de hoogte in. Ondertussen zoekt een zwerm kraaien een nachtnest op. Hoe heerlijk is het bij maanlicht te lopen op de piste! We vormen kleine groepjes en zien elkaar voor ons uit draven. 

Kerstavond vierden we samen met de heer B. We kennen elkaar al meer dan vijftig jaar. Deden samen aan competitie en bleven lange tijd met elkaar trainen. Na al die lange jaren vormen we een groepje vrienden dat elkaar nog altijd regelmatig opzoekt. Zou dat over vijftig jaar ook het geval zijn met sommigen van de jonge atleetjes die nu rond de piste draven? 

Wat is het heerlijk te lopen in groep. Te genieten van de omgeving en de natuur. De gesprekken. Alle leeftijden door elkaar. Zorg te dragen voor de ander. Het creëert een band die het lopen ver overstijgt. 

We worden ouder, oppert iemand. Dat is waar. Maar daardoor sta je ook meer stil bij de dingen. Bij de rust van de natuur. De trage wegen. De vriendschap.

Johan De Vos

Foto in de hoofding: Eddy Boesman