Oudste

Nu wij via een rescuer een nieuw hondje hebben, ziet ons leven er weer helemaal anders uit. Het hondje is zo bang, dat we de beschikbare tijd tussen ons twee verdelen om bij het kleine wezen te zijn. Maar is het dat niet wat we eigenlijk allemaal wel willen: onthaasten, de druk van het voorbij rennende leven wegnemen, ons bekommeren om de mensen en de levende wezens rondom ons?

Wat houd ik van de ochtendwandelingen met ons kleine hondje in het stadspark! De wegen zijn verlaten. Het park is er voor ons alleen. En wat zijn de herfstkleuren mooi. Het geel van de bladeren dat het zonlicht vervangt.

11 november was meer dan honderd jaar geleden voor miljoenen mensen in Europa een schakelmoment. Het einde van de Eerste Wereldoorlog. Deze wrede loopgravenoorlog heeft elke familie in ons land getekend. In elke familie leeft op de een of andere manier nog een herinnering aan deze vier lange oorlogsjaren. Ook onze Gantoisefamilie werd niet gespaard. Zoals elk jaar is er ook deze 11^de november om 11 uur stipt een herdenking aan de Steen, de menhir aan het vroegere stadion van onze club, met de namen van de slachtoffers van de beide Wereldoorlogen.

Zoals elk jaar wordt de Last Post gespeeld en worden de namen voorgelezen die op de Steen zijn aangebracht. Het voorlezen duurt lang. Zoveel jonge mensen hebben hun leven gelaten voor onze vrijheid. Daarna worden bloemen neergelegd. De bloemenkransen komen van alle geledingen van onze club KAAG, ook van de atletiek.

Daarna is er in de chalet een kleine receptie waar we elkaar ontmoeten. Wat ben ik blij dat ik elk jaar opnieuw Daniël De Cloet (links op de foto), oud-atleet en trainer van onze club, en Marcel Janssens (midden), eresecretaris, bij deze plechtigheid mag ontmoeten.

‘Wie is hier nu feitelijk de oudste,’ vraagt Marcel.

Hij is ondertussen negentig jaar geworden, maar is nog altijd even schalks en positief ingesteld. Daniël is van 1934, dus bijna negentig. Dit jaar was ook onze voorzitter, Jean Vancampo (rechts), van de partij.

‘Tiens,’ merkt hij op, ‘een van de namen op de Steen is Van Camp.’

‘Ja, maar jij bent Vancampo,’ antwoord ik.

De namen lijken op elkaar. Zoals die van Eric Joe Van Campe en Ignace Van der Cam, allebei topsprinters en kampioenen aan het einde van de jaren zestig.

Tekst en foto’s: Johan De Vos