*** Gent 28 december 2017 ***

Het jaar van de verandering.

Melanie Moreels,
denkt aan 1992,

nu 25 jaar geleden.

Betekent het jaar 1992 iets speciaal in de geschiedenis van KAAG? Niet echt. Toch heeft elk jaar zijn belang en bewegen er kleine of grote figuren op de tijdshorizon, als je even stilstaat en probeert 25 jaar om te kijken.
Hieronder volgt een kleine historiekoefening, net op de valreep voor we de luiken van het jaar 2017 definitief dichttrekken. Wat betekent 1992 voor Melanie Moreels?
En wie is überhaupt Melanie Moreels? Gesteld dat we in jou een belangstellende lezer treffen die het recente reilen en zeilen van onze club niet zo goed kent. Dan moeten wij deze laatste vraag eerst beantwoorden.

Melanie vandaag:
Melanie tref je vandaag de dag vaak aan langs onze Blaarmeersenpiste. Sedert meerdere jaren al is ze zowat de leidsvrouw van de belangrijke jongerencategorie ‘cadetten en scholieren’. Als coördinator houdt ze deze groep netjes in toom en verzorgt vooral trainingen in de disciplines sprint en horden.
Voor KAAG is ze bovendien al een ervaren bestuurslid en geniet in onze kringen zo veel vertrouwen dat ze zich ook officieel ‘vertrouwenspersoon’ mag noemen.
Kan haar band met de club nog intenser zijn? Jazeker, want ze is getrouwd met Hendrik Hauttekeete, sinds jaar en dag ook een gewaardeerd trainer bij onze blauwwitten. En samen begeleiden ze, met veel ervaring en nuance, hun twee zonen Jente en Siebe, op het groeipad van de atletiek. Natuurlijk ook bij onze club. Of wat dacht je?

Iets van haar steekkaart:
Het palmares van Melanie is rijk en gevarieerd. We gaan het hier niet helemaal afdrukken. Een paar smaakmakende ingrediënten toch:

1992 1° Belgische titel alle categorieën zevenkamp
1994 2° Belgische titel alle categorieën 400 m horden
1995 3° Belgische titel alle categorieën 400 m indoor
1996 4° Belgische titel alle categorieën 400 m indoor
1997 5° en 6° Belgische titel alle categoriën 400 m horden en zevenkamp

Persoonlijke bestprestaties:
400 m horden 58”06
400 m vlak 54”56
zevenkamp 4973 punten

Melanie is samen met Ruth Willems, Anneke Matthijs en Karin Hupperts nog altijd in het bezit van het het Belgisch record voor clubteams op 4 x 400 m in 3’43”15. (Hasselt, 20/09/1992)

19920920 Melanie aankomst 4×400 BR

Melanie over 1992:

“Het is een belangrijk jaar voor mij geweest. Het jaar van de verandering! Het jaar dat we veranderd zijn van club, van Racing naar KAA Gent. Jawel, na wat strubbelingen daar besloten we met een vrij grote groep, ik denk dat we ongeveer met 15 waren, naar KAA Gent te komen. Kathleen Suys was daar bij, van onze sponsor toen, die was toen bij Ajax, die trainde bij ons… Sandy, Fabienne, Ruth… ja zo’n bendeke. Allemaal Belgische finalelopers.

Ja, voor de interclub was dat belangrijk. We waren dus welkom bij KAAG!

En we zijn vrij goed geïntegreerd in de groep. In het begin een beetje wennen natuurlijk. Wouter (Rogge) heeft zijn positie behouden als trainer in de groep.
Neen, ik heb er nooit spijt van gehad van die overstap.”

Wat vooraf ging:

Ik ben begonnen met atletiek in ’86 denk ik. Maar de eerste drie jaar was dat zo van ‘ik ga trainen als het mij uitkomt, als het goed weer is, als ik goesting heb’, ken je dat? Een beetje die mentaliteit. Bij Gerrit getraind, daarna bij Filip Gilson, die Axelle Dauwens onder zijn hoede gehad heeft en Eline Berings nu. En dan de overstap naar Wouter Rogge gemaakt.

Wouter liet al eens horen: ‘ja je hebt wel talent, maar ge moet iets frequenter komen trainen’. Ik ben dat dan ook beginnen doen. En ja, de resultaten kwamen wel iets sneller. Ik was reeds scholier als ik begonnen ben. Als ik dat nu vergelijk met onze jongens, die zijn vanaf het eerste jaar benjamin begonnen, terwijl ik al scholier was.

Het is allemaal wel vrij vlot gegaan. Eerst dachten ze dat 800m mijn ding zou zijn, maar ze zagen dat horden mij ook wel een beetje afging. Maar ik ben wel van alles blijven doen. Ik deed elk jaar ook de meerkampen mee, wat in mijn voordeel was, want drie van de zeven nummers waren loopnummers, waar ik goed in was. Ver en hoog daar kon ik mij in beredderen en kogel en speer, dat was zo van ‘we zien wel!’.

En dan ben ik mij meer op de lage horden beginnen toeleggen…
Ik ben pas heel hard beginnen trainen vanaf het eerste jaar junior. We zijn dan in het jaar 1991.
Ja ik ben wel blij dat ik keuze voor horden gemaakt hebt.

Zweten voor de liefde:

“Het gebeurde ook in datzelfde jaar 1992. Zoals elk jaar waren er Gentse feesten. Ik had Hendrik al gezien op training. Hij trainde toen bij Gaby Degeyter. En die Gentse feesten waren een leuke gelegenheid voor een eerste afspraak. En daarna volgde een afspraak om eens naar de cinema te gaan. Ja, in de cinema is de vonk overgeslagen.  

Voor één van onze volgende afspraken – ik herinner me nog dat ik een internationale wedstrijd in Villeneuwe d’Ascq had – hadden we afgesproken aan de Mac Donalds in Gent.
Ik met mijn oma met de auto richting Gent. Mijn oma zei ‘ik ga niet in de stad rijden, want met die feesten, geraak ik er niet door’ Ze had me dan afgezet in Ledeberg, daar aan dat rond punt. Ik ben toen vanaf daar beginnen lopen… ah neen gsm’s bestonden toen nog niet. Ik kwam daar zo bezweet toe… Ik: ‘sorry sorry, ik heb gelopen, ging anders te laat zijn’. Hij: ‘neen, geeft niet, ‘t is niet erg’.
We zijn toen wat gaan eten… Ja ons eerste etentje, en toen begon hij te zweten. Omdat het daar zo warm was in het restaurant.
Ik heb toen de opmerking gemaakt dat we elk eens goed gezweet hebben op onze eerste date.

Sindsdien is het nog altijd OK tussen ons éh!”

Net niet:

Nog iets van 1992. Melanie mist haar entree bij KAAG niet en loopt direct 59”31 over 400 meter horden. Dat is van grote betekenis, want nog dit jaar staan de wereldkampioenschappen voor junioren in Seoul op de kalender. De limiet voor dit tornooi is 59”20.
Op de 100 m horden is er een Waals meisje, die de limiet ook niet haalt met 11 honderdsten.
Melanie hoopte er bij te zijn.

“Ja, dat is zo’n minpuntje waar ik zelf niks kon aan doen. Dat was een beslissing van de VAL. En waar nog altijd dat gevoel speelt dat er evenveel Walen als Vlamingen mochten meegaan.
En dan zeggen ze, ja we hebben nog één Waals meisje tekort en dan nemen ze …Carine Boeckx denk ik. Die stond ook 11 honderdsten van de limiet verwijderd, maar van haar was het op de 100 horden en van mij op de 400… Logischerwijs zouden ze mij dan moeten nemen, denk je toch, maar neen…

Ik heb er wel nooit mijn hoofd laten door hangen. Ik heb er meer moed uit gepuurd en gezegd: ‘we gaan ze mooi het tegendeel bewijzen’.

Nooit mijn hoofd laten hangen:

“Ja 92 was het jaar van de grote verandering: harder beginnen trainen, heel sober leven, we gingen niet naar fuiven, niet naar feestjes… ik kwam om twaalf uur naar huis. Als ik het nu vergelijk!
En studeren. Ik ging met mijn brommertje naar school: boekentas en sportzak mee. Eén keer in de week trainde ik zelfs twee keer per dag. Over de middag ging ik toen naar het BLOSO-centrum aan de Watersportbaaqn, ging ik daar een circuitje gaan doen. En dan terug met mijn brommertje naar school. Boterhammetjes in de les opeten en dan om 4-5 uur, nà de les, terug gaan trainen. Die avondtrainigen waren op de indoorpiste van Flanders Expo.

Sommigen konden dat niet vatten. Alsof ik geen sociaal leven had. Atletiek was gewoon mijn ding!

En ik heb er achteraf ook geen spijt van dat ik dingen zou gemist hebben. Indien ik zou herbeginnen, denk ik, dat ik krak het zelfde zou doen. Ik ben echt wel blij dat ik het gedaan heb.

Soms hoor ik wel toppers van vandaag klagen over ondersteuning die ze tekort komen. En dan vergelijk ik met ‘onze tijd’. Ik was B-atleet bij de VAL en ik mocht mijn examen plannen zoals ik zelf wou. Maar ik heb dat nooit gedaan. Ik wou geen buitenbeentje zijn. Ik wou gewoon meedoen met de rest.

Ja, dat zeg ik soms wel eens tegen mijn gasten: in onze tijd ging het zo gemakkelijk niet. Wij met ons fietske of brommerke in weer in wind. Zij worden nu gebracht met de auto.”

Op vijfentwintig jaar verandert er veel. Of verandert onze kijk op de dingen? En dan zeggen dat Melanie het jaar 1992 zelf al ‘het jaar van de verandering’ noemde.

André De Decker